Πατάκη

Πού ζουν τα τέρατα; Σ’ ένα παράξενο μέρος κάτω από τη γη, όπου μπορείς, ανά πάσα στιγμή, να βρεθείς από το ένα επίπεδο στο άλλο και να ζήσεις απίστευτες περιπέτειες! Στο δεύτερο μέρος της σειράς Νταντά-Τέρας η Μάγια πηγαίνει να βρει τον Γκρα, το πολυαγαπημένο της χνουδωτό τέρας που μυρίζει μούχλα. Άραγε πόσο μακριά είναι; Δεν έχει την παραμικρή ιδέα. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, το μπουρνούζι έχει πεισμώσει και δεν της μιλάει. Η Μάγια περιπλανιέται στις υπόγειες σήραγγες έχοντας για οδηγό της τον μυστηριώδη Φύλακα της Πύλης.

Άνοιξη 1973

Ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος χάνει, με τρόπο ανεξήγητο, κάτι πολύ σημαντικό. Η απώλεια πρέπει να μείνει επτασφράγιστο μυστικό, γιατί αν μαθευτεί, κινδυνεύει η εξουσία του.

Η Αννίτσα Τομπέζη, μέντιουμ, καφετζού, και προσωπική χαρτορίχτρα της Δέσποινας Παπαδοπούλου, αποκτά, ως διά μαγείας, το απωθητικό αλλά ανεκτίμητο αντικείμενο – και δεν ξέρει τι να το κάνει.

Γιατί έχει ήδη λερωμένη τη φωλιά της: έχει κι αυτή ένα μυστικό, που αν ανακαλυφθεί, θα οδηγήσει την ίδια, τον γιο της, και τον εραστή της στο απόσπασμα.

Βαθιά μέσα στη γη, κάτω από ηφαίστεια και λίμνες, μέσα από τούνελ και σπηλιές, βρίσκεται η Υπογειάνα: ένας κόσμος γεμάτος πολύχρωμα πετρώματα, ποτάμια από λάβα και περίεργους κατοίκους όπως Μπερμπς, Φαταούλες, Νεροσταλίδες και Σπηλαιογίγαντες!

Φαντάσου να σου έλεγε κάποιος ότι το όνειρό σου δε θα πραγματοποιηθεί ποτέ.
Τι θα έκανες;

Mια απελπισµένη γυναίκα στην εµµηνόπαυση αρχίζει να βλέπει παράξενα όνειρα —µε Παναγίες, τίγρεις, αγελάδες, τη Ρόζα Λούξε­µπουργκ, τη Μέριλυν Μονρόε, τη µητέρα του Μπενίτο Μουσσολίνι—, όνειρα από τα οποία ξυπνάει κάθε βράδυ στις 4:30 ακριβώς. Για να ερµηνεύσει τη νυχτερινή ζωή της, επιδιώκει συναντήσεις µε τις γυναίκες της οικογένειας: την κόρη, την αδερφή και τη µητέρα της. Κι ενώ οι συζητήσεις αρχίζουν να ξεµπλέκουν το κουβάρι της κοινής τους ζωής, τα όνειρα ξαφνικά σταµατούν.

Με λένε Νικόλα και αυτό το βιβλίο είναι η μεγαλύτερη περιπέτειά μου!
Έχω να σας πω πολλά για τη γέννησή μου και για τη φιλία που ένωσε τους δύο δημιουργούς μου, τον Ρενέ Γκοσιννύ και τον Ζαν-Ζακ Σενπέ.
Οι δυο τους είναι σαν τον Αλσέστ κι εμένα, είναι οι καλύτεροι φίλοι στον κόσμο!

Η Ανίκα ζει μαζί με τον πατέρα της και τη θεία της πάνω από δεκαπέντε χρόνια σε μια χώρα του Βορρά.
Η ίδια, όπως βέβαια και οι δικοί της, έχει γεννηθεί σε μακρινή χώρα της Ανατολής, αλλά ένα τραγικό γεγονός, που συνέβη όταν η Ανίκα ήταν ακόμα δύο χρονών, ανάγκασε όλη την οικογένεια να μεταναστεύσει και να μετακομίζει διαρκώς ολοένα πιο βόρεια.
Η Ανίκα καταπιέζεται από τα αυστηρά ήθη της πατρίδας της, τα οποία οι δικοί της θέλουν να της επιβάλουν.

Μπαμπάκα,
Για χρόνια, η αγάπη σου για μένα κι η αγάπη μου για σένα μιλούσαν άλλη γλώσσα. Κανείς μας δεν έφταιγε γι’ αυτό: η ζωή είχε μπει ανάμεσά μας. Έπρεπε να μεγαλώσω για να δω καθαρά το πρόσωπό σου, να καταλάβω πόσα σου χρωστώ. Δυο τρόπους ξέρω μόνο να χαρίζομαι: ν’ αγαπώ, και να γράφω. Και καθώς ήδη σ’ αγαπάω απέραντα, σου χαρίζω αυτό το βιβλίο. Το μυστήριο της τρυφερής, μεγάλης σου καρδιάς ήτανε πάντα διάφανο.